Giorgio La Pira, pierwotnie Sycylijczyk, przeprowadził się do Florencji, aby studiować prawo, a w 1933 roku został profesorem prawa rzymskiego na Uniwersytecie Florenckim. W 1927 roku wstąpił już do świeckiej gałęzi Zakonu Kaznodziejskiego. Łączył proste i pobożne życie w sali San Marco z imponującym zapałem do miłosierdzia. Z pomocą innych założył w 1933 roku istniejący do dziś „Stół dla ubogich”, towarzyszył publikacji czasopisma dominikańskiego, a w 1943 roku założył grupę studencką, do której przyciągnął wielu ludzi, którzy odegrali ważną rolę w powojennych Włoszech. Będąc świadkiem katastrof wojennych, rozpoczął karierę polityczną w 1946 roku i został wybrany do włoskiego parlamentu jako członek Democratia Christiana. Uczestniczył w tworzeniu nowej włoskiej konstytucji. Oprócz mandatu we włoskim rządzie, przez dziesięć lat był merem Florencji. Wykorzystywał swoją pozycję, by zabiegać o pokój i starał się przełamywać bariery w czasie zimnej wojny, organizując spotkania burmistrzów i odwiedzając miasta za Żelazną Kurtyną oraz nad Morzem Śródziemnym. Brał udział w negocjowaniu porozumienia między walczącymi stronami w Wietnamie.

Bibliografia: Alessandro Cortesi OP, Marco Pietro Giovannoni i Pietro Domenico Giovannoni La Pira: Vangelo e impegno politico, Florencja 2021. (Dostępne także w języku niemieckim: Giorgio La Pira, Evangelium und politisches Engagement, 'Dominikanische im. 2022)