Franciszek z Wiktorii wstąpił do Zakonu Kaznodziejskiego w 1504 roku i został wysłany na studia do opactwa św. Jakuba w Paryżu, gdzie studiował dzieła Erazma i innych filozofów renesansu. W 1522 roku powrócił do Valladolid, aby nauczać dominikanów, którzy przygotowywali się do misji w Ameryce Łacińskiej. W 1524 roku został wybrany na katedrę teologii na Uniwersytecie w Salamance. Uznany za kompetentnego wykładowcę, został zaproszony do współpracy przez cesarza Karola V, co przyczyniło się do jego stania się wybitnym obrońcą Indian zamieszkujących kolonie hiszpańskie. Według niego rdzennej ludności nie można było odmawiać praw, ponieważ byli to ludzie zdecydowani i zorganizowani. Ze względu na zaangażowanie w politykę zagraniczną i badania prawne dotyczące praw rdzennych Amerykanów, jest często uważany za jednego z twórców prawa międzynarodowego. Główna sala Rady Praw Człowieka ONZ w Genewie nosi jego imię.
Idee Franciscusa de Vitorii stały się podstawą obrony Indian Ameryki Północnej przez Bartoloméusa de las Casasa podczas głośnego procesu w Valladolid w latach 1550–1551. Tak zwany „spór Valladolid” doprowadził do ograniczenia przywilejów hiszpańskich zdobywców i uznania praw ludności tubylczej.